Thursday, November 28, 2013

Լոնդոն, Ուտրեխտ, Բեյրութ, թե Լիսաբոն?

Արդեն երեք ամիս է, ինչ մագիստրատուրայում եմ սովորում: Մեկդ չեղավ` հարցնի, "Բալա ջան, Գերմանիաներում էդ ինչ ես սովորում?"

Մտածեցի, раз уж բլոգ եմ գրում, փոփոխության համար կարելի է մի քիչ էլ կրթությանս մասին գրել:

Ծրագրիս անունը EMMIR (European Master in Migration and Intercultural Relations) է, իմ հատուկ հետաքրքրությունն էլ` հայկական սփյուռքը: Ինձ թվում է այս նկարը ձեզ ամեն ինչ կասի:


Այս կադրը իմ նկարած կարճ տեսահոլովակից է, որը ստեղծել ենք սեմեստրի առաջին մոդուլի ժամանակ: 

Խնդրեմ` դիտեք այստեղ:

Ծրագրի շրջանակներում պետք է պրակտիկա (internship) անենք մեր ցանկացած կազմակերպությունում, որը ուսումնասիրում է միգրացիայի որևէ ոլորտ: Ես, իհարկե, սկսեցի փնտրել հայկական սփյուռքի կազմակերպություններ, որոնցից շատերին նամակ ուղարկեցի (ոտերն ընկա), որ ինձ ինտերն վերցնեն: 

Դիմել եմ հետևյալ կազմակերպություններին`

1. Գյուլբենկյան հիմնադրամ, Լիսաբոն, Պորտուգալիա
2. The Haigazian University Armenian Diaspora Research Center, Բեյրութ, Լիբանան 
3. AGBU Հոլանդիա, Ուտրեխտ, Հոլանդիա
4. Center for Armenian Information and Advice (CAIA), Լոնդոն, Անգլիա

Լոնդոնից ու Ուտրեխտից նամակ եմ ստացել, ասում են "Էստի համեցե'ք", բայց ես ամենաշատը ուզում եմ Լիսաբոն կամ Բեյրութ: Ու հիմա մտածում եմ. ուր գնամ?

Ժողովուրդ ջան, օգնեք կողմնորոշվեմ: Ավելին, եթե գիտեք հայկական սփյուռքի հետ կապված ինչ-որ ուրիշ կազմակերպություն, խնդրում եմ, կոմենթեք, լինք ուղարկեք, իմանամ` ինչ եմ անում: Թե չէ արդեն լրիվ ամեն ինչ խառնել եմ իրար... Չբռնեմ Բուենոս Այրես գնամ?

Sunday, November 10, 2013

Average day of an Emmirian

You are probably wondering what is the life of an EMMIRian is life. Let me give you an overview.

It's Saturday. You go to the library to finish your book review, which is only 2000 words. After 5 hours of writing you think you wrote more than enough, but nooooo... You check, and you only have 1700 words. After another 2 hours of trying to write smart, you figure that now you have 1500 words :/ Then you panic! But hey, you have the whole Sunday to finish that.
At 6 you come home. On the way you buy some groceries and make something for dinner. You end up talking to your parents on Skype for two hours, and afterwards look for some new stuff on Amazon.

You are bored at 9 pm. And you know what you should do? Start knitting a scarf over a nice dessert table with your flatmates...

On the next day: breakfast and coffee. You discover that it's a nice weather outside and you prepare to go jogging for a change. But wait, you just had breakfast. So you hang around a little bit, watch some movie and try to finish your scarf.

After another hour your scarf is ready!!

Now you realise that the scarf you made can be used as three types of hat!! You start jumping up and down with excitement. Yaaay. My mom would be so proud...

And then you look out the window only to discover that your plans for jogging are ruined, because it's raining... That's what you get in Oldenburg all the time ...

And then: You have nothing else to do than to go back to your studies...





Tuesday, November 5, 2013

"Բա իմանաք ինչ ա էղել" - Մաս 4

Երբ դեռ ՄԱԿ-ի Փախստականների գրասենյակում էի աշխատում, մի սիրած խումբ ունեի, ում երաժշտությունը ամբողջ օրը ականջներիս էր: Առավոտից երեկո իրենց էի լսում:

Երբեք չէի խորացել, որ իմանամ որտեղից են, կամ որտեղ են երգում: Միայն գիտեի, որ իսպաներեն են երգում, ես էլ այն ժամանակ իսպաներենի դասերի էի գնում:

Տղաների` Cali y el Dandee-ի երգերից մեկը, ահա, խնդրեմ:
Սկզբունքորեն իրենց երաժշտությունը մի գլուխգործոց չէ, բայց սիրով լսում էի, մանավանդ, որովհետև հանգիստ ու թեթև էր:

Դրանից մի տարի հետո, այսինքն` հիմա, էլի սկսեցի իրենց երգերից մեկը լսել: Հետո սկսեցի նրանց մասին մի քիչ կարդալ, ու պարզեցի, որ Կոլումբիայից են: Շուտ վազեցի իմ հետ նույն հարկում ապրող ընկերուհուս մոտ, որն էլի Կոլումբիայից է, որ ասեմ, "Բա իմանաս ինչ ա էղել, իմ սիրած խմբերից մեկը կոլումբիական է...":

Մեր աղջիկը` Զոհաննան, ով կարելի է ասել, այստեղ լավագույն ընկերներիցս մեկն է, մի պահ շփոթվեց. "Բա դու որտեղից իրենց գիտես?", ես էլ պատասխանեցի, որ երևի youtube-ով եմ լսել, հավանել եմ, հետո ներբեռնել իրենց ալբոմն ու այդպես անգիր արել:

Զոհաննան ժպտաց, "Վաաաայ, ես նրանց ճանաչում եմ": Դե, ես էլ մտածեցի, որ դե հա, հայտնի խումբ է, կճանաչի էլի: Ու շարունակեց. "Ես քանի անգամ իրենց հետ hang out-եմ եղել, քանի-քանի անգամ նրանց հարբած տեսել եմ local pub-երում... բայց լավ տղաներ են, նրանց manager-ի հետ նույն համալսարանում եմ սովորել: Նա իմ լավ ընկերն է:"

...

Ես սկսեցի թռվռալ (երևի արդեն գլխի ընկաք):

Հետո սկսեցի հարցեր տալ, "ոնց? ... երբ? .. բա հետո??"

Մի խոսքով, շատ ոգևորված էի: Եղածը մի մեծ բան չի, բայց այս մռայլ երեկոներին էլի առիթ էր ուրախանալու, որ ես գիտեմ մեկին, ով գիտի իմ սիրած խմբի անդամներին:

Բայց այստեղ մեր խոսակցությունը չվերջացավ: Զոհաննաս համակարգիչն առավ, նստեց դիմացս, Facebook-ը բացեց, ու ասաց. "Ըհը, էս էլ քեզ իրենց manager-ը"

Մի կես ժամ իր նկարները նայելուց ու մի լաաաավ նրա մասին խոսելուց հետո Զոհաննան ինձ փորձեց համոզել, որ իրենց manager-ին գրեմ, ասեմ, որ շատ եմ սիրում իր խմբի երգերը, ու տենց բաներ..." Բնականաբար, ես սկսեցի ամաչել, չեմուչում արեցի, բայց երեք օր հետո որոշեցի գրել:

  • Conversation started Saturday
  • Laura Samvelyan
    Laura Samvelyan

    Hello! I am a friend of Johanna Reina Picalúa. I study in the same Master program with her.
    Recently I discovered that two of my most favorite singers – Cali y el Dandee are Colombian, and I rushed to tell Johanna about it. To my biggest surprise, she told me that she knows the producer (aka, you) and she had met the guys in person, which made me jump up and down with excitement.
    She was surprised to find out that I am familiar with the music of Cali y el Dandee, since I am from Armenia (the country, not the city in Colombia), where Latin American music is not very popular.
    She insisted that I write to you and tell you that there are fans of Cali y el Dandee very far from Colombia. And even though my Spanish skills are very bad, I know almost all their songs by heart.
    Cheers,
    Fan of Cali y el Dandee from Republic of Armenia
  • Gabriel Llano
    Gabriel Llano

    Hello!!!!
    This is one of the most amazing msn that i have ever got.
    Jajajjajajajaja
    Please tell joha that i love her!
    Yes, actually i am not there producer i am their manager! Just for you to know i am calling dandee that is in mexico df right now
    Im sure he is going lo love your msn
    Thankyou very much
    This has been beutiful
  • Gabriel Llano
    Gabriel Llano

    Dandee cant stop laughing he is very gratefull
  • Laura Samvelyan
    Laura Samvelyan

    Hahahaha
    Omg
    This is crazy!!
    It took Johanna quite a while to persuade me to write to you, as I was being shy... But now I so glad I did
  • Gabriel Llano
    Gabriel Llano

    Yes!!! It was a great decision
  • Laura Samvelyan
    Laura Samvelyan

    Indeed.
    Hopefully one day I will even have the chance to go to their concert if they are on tour in Europe...
  • Gabriel Llano
    Gabriel Llano

    Yes you can!! Now you have direct contact with them
  • Laura Samvelyan
    Laura Samvelyan

    I would never imaging I would. Such a small world.
    Well, I wish you and the band all the best of luck, and hopefully a nice tour in Europe, so I can be there as well and enjoy their performance live
  • Gabriel Llano
    Gabriel Llano

    Yes it is!!
    Hope so!!!!


Դե, հիմա պատկերացրեք` գիշերը ժամը երկուսին ոնց եմ սկսել սենյակովս մեկ թռվռալ...

Հետո պարել...

Ու բնական է` մինչև ժամը չորսը չեմ կարողացել քնել:

Հիմա մտածում եմ, շուտ անեմ, իսպաներենս կատարելագործեմ, որ մարդ ես, երբ որ նրանց հանդիպեմ, գոնե իսպաներեն խոսեմ, թե չէ խայտառակ ենք լինելու:



Sunday, November 3, 2013

"Բա իմանաք ինչ ա էղել" - Մաս 3



Luces fuera,  alma sincera. Dime lo que sientes, no lo que esperas. 
Se tu mismo no te dejes caer, en el abismo que tu mismo pones. 



Haz lo que debas, frena lo que puedas, sin que pongas trabas ni barreras.

Tu eres humano, eres especial. 
Saca lo que llevas dentro, sacalo ya

Y sácalo...

No permitas que otros decidan por ti ,
Ten valor y piensa cómo quieres vivir. 
No tengas miedo al que dirán, 
Y en qué pensaran si la cosa te sale mal. 
Saca lo que llevas en tu interior 
Sentimientos que llevan una canción. 
Unidos, creo que todo sera mejor 
Que todo sera mejor... 



...Այնքան դժվար է բլոգ գրել այն մասին, ինչն ուզում ես ասել, բայց ամաչում ես:


Իհարկե, ամաչելու բան այստեղ առանձնապես չկա: Բոլորս էլ եղել ենք 5-րդ դասարանցի, բոլորս էլ սիրահարվել ենք...


Երկու տարի առաջ էլի գրել էի այս թեմայի շուրջ, իսկ այսօր ավելացնելու բան ունեմ:


Ուրեմն, կարճ ներկայացնեմ ձեզ "Ասյոլին" ("Զանգակին" ու "Փամփուշտին
" թողնենք մի կողմ): 5-րդ դասարան, երեք աղջիկ, ովքեր կյանքից դեռ բան չէին հասկանում, երեք տղա` իրենցից երեք տարի մեծ, ովքեր նույնպես երևի կյանքից բան չէին հասկանում, ու առանձնապես չէին ճանաչում այդ երեք աղջիներին, ովքեր շատ հաճախ խոսում-քննարկում էին նրանց, ինչի մասին նրանք նույնպես գաղափար չունեին...

Շատ բարդ հո չբացատրեցի? Լավ, պարզաբանեմ:


5-րդ դասարանում ընկերուհիներով "սիրահարվել էինք" մեզանից երեք տարի մեծ երեք տղաների (մեր մոտ խմբակային սեր էր, լոլ), ու բնականաբար այդ տղաները մեզ առանձնապես բանի տեղ չէին դնում, որովհետև մենք դեռ շատ փոքր էինք, ու դեռ առանձնապես չունեինք նրանցից, ինչին իրենք այդ տարիքում ուշադրություն էին դարձնում:


Այդ երեք տղաները` "Ասյոլը", "Փամփուշտն" ու "Զանգակը" (բնականաբար, մենք նրանց համար գաղտնի անուններ հորինել) առիթ հանդիսացան, որ Աննան, Լիլիթը ու ես մոտ ընկերուհիներ դառնանք: Իսկապես, շատ մոտ էինք այն ժամանակ:


Տղաները մեր դիմացի դասարանում էին սովորում, մենք էլ, դե, պարապ էինք, իրենք էլ մեր "հոբին" էին, խոսելու ու քննարկելու թեման: "Բա իմացար ինչ ա էղել? Ուրեմն, գալիս էի դասի, մեկ էլ տեսնեմ էս "Ասյլոլը"..." ու այդպես օրերով, ամիսներով, նույ
նիսկ տարիներով:

Ինչպես գուշակեցինք, իմ հոբին "Ասյոլն" էր: Ես նույնիսկ գաղտնի օրագիր ունեի, որտեղ ամեն-ամեն ինչ գրում էի: Մինչև հիմա պահել եմ, գիտեք... Մի քանի տարի առաջ կարդում էի ու հազիվ էի ծիծաղս զսպում: Այնքան մանկամիտ ու ազնիվ երեխա էի...


Գրել եմ` "Այսօր առաջին անգամ "Ասյոլի" հետ խոսել եմ: Կիթառս տարել էի դասի, ինքն էլ շուռ եկավ, ասաց "էդ դաշնամուրով դասի ես էկէլ?", ես էլ պատասխանեցի` "Դաշնամուր չի, կիթառ ա..." Ահ, դա մեր ամենալավ խոսակցությունն էր...""


Նույիսկ հիշում եմ, մի անգամ, էլի կիթառով դասի էի գնացել, ինքն էլ ինձ ասաց, որ ուզում է նվագել սովորել, ու որ իրեն մի քանի ակորդ սովորեցնեմ: Ու ես հիշում եմ, թե երջանիկ-ապուշի դեմքի արտահայտությունս ոնց էի փորձում թաքցնել, երբ իր մատերը հերթով կիթառիս լարերի վրա էի շարում: Կարծում եմ միայն այդ մասին տասից տասնհինգ էջ գրել եմ օրագրումս...


Էհ, ջահելություն:


Դրանից հետո կարծեմ էլ չենք էլ խոսել: Մի քանի անգամ միայն, երբ արդեն ավարտել էինք դպրոցը, փողոցում հանդիպեցինք: Ինձ թվաց չի հիշի, բայց բարևեց, մի քանի նախադասություն փոխանակեցինք:


Հետո իմացա, որ Գերմանիա է գնացել: Ես էլ ԱՄՆ-ից նոր էի վերադարձել, ինքնասիրությունս մի քիչ տեղն էր ընկել: Մի օր էլի պատահական տեսա իրեն ու չհասկացա թե ինչու մոտեցավ, գրկեց: Խոսեցինք դասերից, կյանքից: Պատմեցի, որ նոր եմ փոխանակման ծրագրից վերադարձել, հիմա էլ աշխատանք եմ փնտրում, ինքն էլ ասաց, որ Գերմանիայում է մագիստրատուրայում սովորում... Էլի, անցավ, գնաց...


Դրանից երկու տարի հետո ամռանը փողոցում էլի տեսա նրան, ասացի, որ շուտով ես էլ եմ Գերմանիա գալիս` սովորելու, ինքն էլ պատասխանեց, որ եթե Բեռլին գամ, իրեն իմաց տամ: Դրա մասին իրականում մոռացել էի ու հիշեցի միայն այն ժամանակ, երբ արդեն հասել էի Բեռլին:


Դասարանով գնացել էինք study trip-ի: Չերկարացնեմ, թե ինչի մասին էր, ինչ թեմայով... Մի ուրշ անգամ դրա մասին կգրեմ:


Միայն մի ազատ երեկո էր մնացել (հաջորդ օրը գնալու էին Ռավենսբրուք), երբ որոշեցի, որ կարելի է իրեն իմաց տալ, որ "էկալ եմ": Բայց դե, բնականաբար, ամաչեցի: Հիմա կասեք "տո դու ամաչող պտուղը չես..." Հավատացեք, հազվադեպ, բայց ամաչում եմ:


Հեռվից սկսեցի: Facebook-ով գրեցի.



  • Laura Samvelyan
    Privet. Inchpes es?

    "Asyol":
    barev Laura jan, lavem. vonca ancnum orert? harmarveles?


  • Laura Samvelyan
    Mersi, amen inch lav a. Dasern el shat hetaqrqir a.
    Hima el Berlinum em

  • "Asyol":
    lurj? es esor chem karox, ete waxe der estex es 18 ic heto karoxenq handipel.


  • Laura Samvelyan
    Che jan, vaxy gnum em Ravensbrueck, u mek el azat em linelu hingshabti, 2-4@, bayc karcum em zbaxvac es linelu ayd jamerin...


  • Laura Samvelyan
    Apsos, shat kayf kliner handipel

  • "Asyol":
    vaxe uxaki 9-18 dasi em, isk hingshabti matacikli dasi em :// urish. apsos, husam mek urish angam harmar arit klini handipelu.
    berlin vortexes mnum?


  • Laura Samvelyan
    Hima die fabrik-um em. Mtacum em durs gam man galu mi qich
    Motocycle-i daseri, lol
    Kayf a!!

  • "Asyol":
    Berlini myus cayrum el es em ete karox es U 1 metron nstel depi Uhlandstrasse. esel khascnem gam u karoxenq handipel naxaverjin kangarum. Kürfurstendamm um ??


  • Laura Samvelyan
    Davay!!
    Menak petq a in contact lines in het, vorovhetev yes koreli khasyat unem


  • "Asyol":
    ghame 10in klinem et kangarum, qo gci vra.
    hamart gri.
    0176 xxxxxxxxxxx


  • Laura Samvelyan
    Ok
    0176 xxxxxxxxx
    Menak mec xndranq unem, nkaragri ur gam u vor hamari gnacq nstem...

  • "Asyol":
    arayjm
    U 1 depi Uhlandstrasse. ko mot gtnvox kangaric schlessisches tor. ijnum es Kürfürstendamm kangarum-naxaverjin.


  • Laura Samvelyan:
    Ok


Դե հիմա պատկերացրեք, որ ես այդ պահին թաց մազերով, անկապ շորերով անկողնուս վրա նստած էի ու կես ժամից պետք է հանդիպեի այն տղային, որին 5-րդ դասարանում համակրում էի... Պատկերացրեցիք, չէ, ինչ արագությամբ եմ հագնվել, մազերս չորացրել, քսվել-մսվել... Կողքից ըներուհիս ինձ նայում ու ծիծաղում էր, ասելով` "այ աղջիկ, հանգիստ, կամաց... կջարդես..."


Ճանապարհը շատ հեշտ գտա, ու հասա ուղիղ ժամը 10-ին: Մի քանի րոպեից շուռ եկա, ու տեսա, որ գալիս է...


Գիտեք, փոքր ժամանակ նա կարգին գեղեցկադեմ տղա էր: Բոյով, շատ հայկական, բայց հմայիչ դիմագծերով (ասում եմ որպես լուսանկարիչ), իսկ այս անգամ որ իրեն տեսա...


...


... չգիտեմ, թե ինչպես, բայց ավելի էր լավացել: Ես նենց հույս ունեի, որ իրեն կտեսնեմ, ու կսկսեմ ծիծաղել, թե ինչ դեբիլ էի հինգերորդ դասարանում: Не тут-то было... Հիմա նա հագել էր կաշվե բաճկոն, ավելի էր բոյովացել (չգիտեմ ինչպես էր դա հաջողացրել)...


Բարի գալուստ հինգերորդ դասարան` քսաներկու տարեկանում:


Ասենք, խոսելուց ամաչում էի, կամ շփոթվում: Ընկերուհիներս որ տեսնեին ինձ, չէին ճանաչի: Ծիծաղելի տեսարան էր...


Մի քիչ քայլեցինք, հետո էլ նստեցինք Hard Rock-ում, գարեջուր խմեցինք, սկսեցինք խոսել:


Օֆ-օֆ...


Խոսեցինք իմ ամենասիրած թեմաներով` հայկական սփյուռք, գենոցիդ, հայրենադարձություն... Հետո էլ ավելացրեց, որ մոտոցիկլետ քշել է սովորում... (մամայիս ասած. "յանի մեր դարդը քիչ էր, ինքն էլ...")


Հիմա ամաչում էլ եմ ասել... Չեք պատկերացնի, թե ինչքան էր ինձ դուր գալիս իր հետ այդ թեմաներով զրուցելը: Գերագույն հաճույք ստացա մեր խոսակցությունից: Նենց խելոք-խելոք էր խոսում... 


Ու էլի եկա-հասա հինգերորդ դասարանիս մակարդակի: Չէ, ճիշտ հասկացեք: Իր նկատմամբ զգացմունքներ չունեմ (հո հիմար չեմ? Յանի իմ դարդը քիչ էր, մի հատ էլ մնում էր սիրահարվեմ էլի... ) Չէ: Տարբերությունն այն է, որ եթե հինգերորդ դասարանցու նման մտածեի, հաստատ էլի սկսելու էի տաս էջ գրել թե ինչ եղավ, ոնց եղավ ու ինչ էի ես զգում այդ պահին:

Դրա ժամանակներն անցել են: Ես էլ օրագիր չունեմ:


Բայց, միևնույն է, հիմա մտածում եմ, բա մի հատ ժամանակի մեքենա չունենայի, գնայի 5-րդ դասարան, ինքս ինձ ասեի, "Լիկ, լավ ա լինելու: 22 տարեկանում Բեռլինում իր հետ գարեջուր ես խմելու ու հայկական սփյուռքի մասին խոսելու..."


Էհ...


Առակս զինչ կուսուցանե?


Կուսուցանե, որ մարդիկ չեն փոխվում: Ես ոնց հինգերորդ դասարանում կայի, այդպիսին էլ մնացել եմ: Ճիշտ է, իմ որոշ մասերը փոխվել են, մեծացել եմ, բայց ես չեմ փոխվել, նույն էրեխեն եմ... Ինքն էլ նույն "Ասյոլն" ա... Ինքն էլ չի փոխվել...


Saturday, November 2, 2013

"Իտալիա-Գերմանիա խաղը` Հայաստանի դրոշներով"

 Ինչպես գիտեք, ես առիթը բաց չեմ թողնում տարբեր հայկական միջոցառումներին մասկակցելու, լինի դա Հայաստանում, թե Հայաստանից դուրս:

Միգուցե ուրիշների համար սա ծիծաղելի հնչի, բայց Գերմանիայում դեռևս ամենահայկական միջոցառումը, որին մասնակցել եմ, Իտալիա-Գերմանիա բոքսի հանդիպումն էր:


Երևի կռահեցիք, որ Արթուր Աբրահամի մենամարտին էի գնացել:





Անկեղծ ասեմ, բոքսից բան չեմ հասկանում ու բնականաբար խաղի համար չէի գնացել, այլ, ինչպես ասում են, "на людей посмотреть..."

"Խաղը" սկսվեց ժամը 5-ին, մի 6-7 հայերով, ու ոչ թե դահլիճում, այլ հայերից մեկի տանը` ավանդական հայկական կոնյակով: Աբրահամի խաղը ամենավերջինն էր այդ օրվա մրցաշարում,  այնպես որ մինչև 10-ը ժամանակ ունեինք, չշտապեցինք:


3 բաժակ կոնյակից հետո տղամարդիկ միասին որոշեցին, որ ինձ պետք է Գերմանիայում ամուսնացնեն, այն էլ մինչև Նոր Տարի.... Գցեցին-բռնեցին, որ լավագույն տարբերակը Արշակն է: Ասեցին, որ "перспективный" տղա է:


Ու այդպես ամբողջ երեկո Արշակի գովքն էին անում: Քիչ էր մնում համոզեին :D


Ուտուշ-խմուշը շարունակվեց մարզադահլիճում, քանի որ խաղի սկզբին դեռ 2 ժամ կար: Հո պարապ չէինք մնալու?




Չէի պատկերացնի, որ այդքան հայ կտեսնեմ խաղին: Միջանցքներում "կուչկա-կուչկա" հավաքված, Հայաստանի դրոշները պինդ-պինդ բռնած, տասնյակ հայ տղամարդիկ, ովքեր, ինչպես մտածեցի, պետք է որ հայրենիքը կարոտած լինեին...

Ես Հայաստանի դրոշը հագել էի, չէի բռնել...


Իսկապես, Հայաստանի դրոշից բացի ոչ մի երկրի դրոշ չկար` ոչ Գերմանիայի, ոչ Իտալիայի... Ինձ թվում է` ոչ հայ հանդիսատեսը երկար ժամանակ չէր հասկանում սա ընդհանրապես ինչ դրոշ է և ինչ գործ ունի այս խաղին...


Խաղի կեսից սկսեցին "Armenia" գոռալ, ու երևի մարդիկ գլխի ընկան:


Իսկ հայերիս համար տոն էր... Մարդ կար` Ֆրանսիայից էր եկել Օլդենբուրգ` խաղը նայելու:


Մի ծիծաղ, մի ուրախություն...









Հետո էլ ասեկոսե տարածվեց, որ մեր Թաթան էլ է դահլիճում: Խեղճ Աբրահամին թողած` հիմա էլ Թաթա էինք փնտրում:

Բնականաբար, գտանք ու հասցրեցինք իր հետ էլ նկարվել: Օտար-ամայի ճամփեքին ամենաշատը Թաթան ա "լսվում", համաձայնվեք:



Գերմանիայում (ավելի ճիշտ` Ներքին Սաքսոնիայում) ապրող հայերը գրկաբաց ընդունեցին ինձ իրենց համայնք: Անչափ "ջիգյարով" մարդիկ են, որ հաստատ գիտես` եթե գիշերը կողքի քաղաքում էլ կորես` կգան, կհասնեն, ապահով կտանեն տուն, քեզանից նույնիսկ շնորհակալություն չեն ընդունի: Կասեն, "Ինչ ենք արել որ?": Ստուգել եմ: :D

Միայն իրենց հետ Հայաստանի մասին շատ մի խոսեք...


Friday, November 1, 2013

Love life and its disasters

My friends often ask me "Did you meet any cute German guys?", or "Did you find anyone special in Oldenburg?. I was hesitating: should I or should I not display very personal stories about my love life (or, in this case, the absence of it) publicly, but I though "Meh, nobody really reads my blog anyways, I might as well write and then laugh about it in 10 years time"

My life here is like a romantic comedy. But instead of "romantic" lets use dramatic... or, let's say hilarious... or, awkward... embarrassing... whichever you like best.

So, there was no love life ever since I came here. I mean, there was a little bit of flirting here and there, but nothing worth mentioning, really. It's sad, my dears, very very very sad.

To start with, there are 28 students in EMMIR cohort this year, and honestly (you're gonna laugh now) 26 of them are girls. It's just like middle school, high school and Brusov all over again... No guys and lots and lots of female hormones just floating in the air of the classroom every single day...

As usual, I met very nice people (some of which were guys) from South America, and they were basically my party friends all this time. They are great, really. I mean, they welcomed me in their small group, they were very nice to me, and very protective as well. I am very glad that I met them, because sometimes it's just crazy to talk to the same people over and over again. You get tired, you know...

So, I met one of those South American guys in a badminton class. Yes, I play badminton again!! In the same class I also met another person who has contributed to this whole "Laura-playing-badminton-practicing-three-times-a-week" thing. He is Iranian, and a very good player...

Yeah, none of those guys is the reason I am writing this. The guy that I want to write about is the badminton coach. Without going much into details and writing long and overly emotional descriptions, like "oh, he looks so perfect" or "omg, I bet he is such a good badminton player..." or... "I think he is the only Asian looking guy I ever had a crush on..." I will go straight to the point. I spoke to this guy 2-3 times, I was bored, and one day I just realised that I have a crush on him. It started when once he was looking at my game with the Iranian guy, when we were playing a singles match, and I was so nervous he was looking that my feet were trembling and I nearly fell like 4 times... It was embarrassing.

In the end of that day he gave me a very cute "bye" to which I replied, "bye" and it sounded so desperate it's not even funny. Why do I do that, like, all the time?

Honestly, it is very much like me. I mean, every time I have to leave one place, I start developing feelings towards objects, building or even worse: people. I think it is a self-diffence mechanism, but let's leave it for now.

So, one of my party-people-South-American-friends told me that there is a Punk Rock concert at a club named "Polyester" (Seriously, who names a pub Polyester? o.O). It's been a while since my flatmates and I had gone out for a couple of drinks, so we all wanted to and agreed to go, but at the last minute they changed their minds. Since, for days they have encouraged me to be independent and not be afraid to be alone and out there, I decided that I owed it myself to check that concert out. Besides, I was thinking, that really, I should not let anyone's decisions influence mine. So, even if nobody wants to do it, and I want to do it, I will do it! (that's the rule of the year: becoming independent!)

The way there would have been much much easier if there hadn't been that much wine in my veins, seriously. But I got there alright, got in the pub and told the ladies (and I am going to use the word "ladies" losely, because I am not sure if they were men or women) who were selling the tickets, that I just need to see if my friends are there or not, and if they were, I would come back and pay for the ticket. Surprisingly they were ok with it.

I went inside, made sure that some of my party-people were there, rushed (as fast as I could, but it was not really easy) back and on the way I looked at the bar, where someone unbelievably cute and Chinese looking waved to me and said "hi!" (at least that's how I remember it, ok?) That was the badminton guy, the person I expected to see the least...

So, here is where the awkwardness starts...

I was very surprised to see that badminton coach as a bartender. I mean, talk about luck, right?

So, I turned to him and said, extremely dramatically, "Oh! My! God! Hi!"

And then, after realising what I just SCREAMED all over the pub, I went inside, closed my eyes, and started talking to myself, saying "Oh my God, Laura, really?? Oh my god?? Is that what you say to someone who you kinda like? OMG?""

It did not end there. I was Oh-my-Godding the whole party... Like, literally, OH MY GOD!!

You know me, right? You know what an "Oh-My-God" I pulled out there...

It was horrible. So, I decided to go back there and act a little cooler (Psssssssssss.... :D :D :D )

Instead, I just asked for a beer, for which I payed 2.5 Euro.

Awkwardness was killing me, and honestly, the beer didn't help me forget or overcome embarrassment.  It made it worse: Oh My God? Really?

The concert ended in roughly 6 minutes after. The South-American guys said that they had class the next morning, but were still kind enough to stay with me for another two hours, which, btw, were not any less embarrassing.

So, I am talking to them about something. We are in the middle of the bar, the badminton guy is right there and I can see him without looking at him directly... Everything is fine.

I was done with my beer (duh!) and went to get another one (of course I did...)

So here is when the alcohol really hit me, I guess, because a lot of what happened that night seem pretty blurry. All that I remember is that I was over-using the word oh-my-god, hitting my friend in the arms, saying "it's all your fault" and then going back to saying "oh-my-god.

(it's weird, cause I am really an atheist, and I don't really believe in God..)

So, other than two horrible encounters I had that night with random strange Germans who were extremely aggressive for some reason, and one of whom really made me almost cry and want to slap him or kick him right you-know-where, nothing particularly good happened, and very soon, at 3:30 am,  I came home... ("came" is such a strong word... let's say "crawl... or, no, "made it" home)

The other morning, which started, of course, with the expression "Oh-my-God..." I started telling my flatmates all that happened. They were existed and they encouraged me to talk to the guy, to at least know his name...

On Monday I showed him (he was reading or something, at the library) to my friend (from a faaaaar distance), who made it clear that I don't have taste in men. Well, I really really don't.

So, Wednesday, I went to badminton class, where he was supposed to be as well. I had bought a new badminton racket, washed all my clothes (god forbid if I smell bad. I even put that anti-bacterial spray on my t-shirt, just in case... and it was horrible, because I was smelling like fresh shoes :D :D :D Ridiculous!!)

The badminton-guy was there. He said "hi!" very warmly, to which, of course, I replied "hi.." but my tone was more like a question, as if I was doubting...  I honestly don't understand what was happening. I mean, I am always so overly confident, sometimes even cocky, so cocky... and now I can't even say "hi" to the guy?? WTF?!

He smiled to me every now and then, and I was like "oh-my-god!!" all the time (I hope I didn't say any of them out loud...)

So, I started playing with the Iranian guy, as usual, and GUESS WHAT HAPPENED? The guy took his racket, and freakin' joined us!! And he said, "Ich moechte mit dir spielen..." (I wanna play with you) and freakin' came to my court...

Imagine...

I mean, seriously, imagine...

I was, of course, super excited. My feet were shaking, my racket was trembling...

He was standing closer to the net, while I was in the back of the courts. And guess what happened? I smashed on his back...

imagine...

I smashed on his back! I hit the shuttle so hard... and it didn't go to my opponent. It went straight to his back...

I was like "Oh, my god, I am so sorry... did it hurt?" and he was like: "Kein problem... "

It's like nothing goes un-embarrassing... Everything has to be awkward...

And then we changed the court. and now it was playing me and the Iranian guy versus him and another  guy, which JJW team as a whole is not really happy with...

And I was smashing... and smashing... and this time, I smashed on his funny-places...

Imagine...

Why? Like, seriuosly, why would you smash on someone's private parts?? O.o

In another 10 minutes he stopped playing and returned to the place he usually sits like a "lion" and watches everyone play.

After the end of the training, I was getting ready to leave, and I was talking to this Iranian guy, who was saying that there was a party somewhere and that I should go... blah-blah-blah... and then I turned and said proudly, that after the massive hangover on the weekend I was not interested in any party... and that I should go back to the library, because I had a presentation the next day...

And, of course, when I was saying that, I realised that the badminton-guy was standing right next to me and I was like... "emmmm... "

He was like "library? now?" ... and I am like "aha..." and he's like "There is a party at Polyester as well..." (no, he didn't say it as "Uuuuuuu... There's a party!! you should come!! It was more like a publicity for Polyester or whatever... -_-)

And, of course. I had to make it worse. I said "By the way, about last weekend, did I say anything... or... em... did anything embarrassing?" (Seriously, Laura, why???? WHY WOULD YOU ASK HIM THAT! WHY???)

He smiled and said "Yeah, you were very funny, because when you saw me, you said Oh-My-God...." and he literally imitated me...

I think I was so embarrassed that I turned red. (of course, you couldn't see that through my concealer, but still...)

It was bad...

But then I was like "Yeah, that was ... em... right... yeah... emmmm..." and I just closed my face, saying "oh-my-god"...

I know it looks sad, but I still think, that actually, our conversation was pretty funny. Then I said "Actually, I wanted to ask you something. Do you know any professional badminton clubs that i can go to? I mean, I am not professional, obviously, but at least to watch some gaaaaames.. or maye try to plaaaaaay... " and he replied rather enthusiastically: "Yes, sure, you should come to my club"

I was like "Emm... You have your own club?"

"haha, I mean not my own club, but the club I play at. It's %!@B#& Strasse" (God, this German language is not for me)

"There is no way I can remember the name of that street, can you write it down?" and I gave him my notebook, and added "Write your name as well, because I am so gonna forget it" and I was not joking, because he really did have a very interesting name that I had never heard before... I still don't remember it, btw...

He said that they have trainings on Tuesdays and Fridays and that they need girls there, and that I was good and that I should play...

He said I was good.... (puppy-dog-face)


------
As a conclusion. Having no love life sucks. It sucks even more to create characters in your life (that you are gonna soon abandon) that you don't even know and start having feeling towards them. Not the first time, really... but I am sure I will laugh about it in a short time...

And hey, it's not over yet. I will see him on Wednesday from 19:30 to 22:00 (boy, I am gonna die if I play so much). I will make sure it's embarrassing and awkward, so that i have stuff to write about... :D :D :D

P.S. Oh My God...